Κατά το Χιώτη ιστορικό Θεόπομπο, ο Οινοπίων, γιος του θεού Διόνυσου, έμαθε στους Χιώτες να καλλιεργούν αμπέλια και να παράγουν το «μαύρο κρασί», ένα από τα πιο αξιόλογα και φημισμένα προϊόντα που παρήγαγε η Χίος στην αρχαιότητα.

Οι περιηγητές συνέδεσαν τον Αριού­σιο Οίνο με τον Όμηρο, που θεωρείται ότι έζησε στο νησί και καλλιέργησαν την θεωρία της ύπαρξης του «Οίνου του Ομήρου» ή του «Ομηρικού νέκταρος» ή της «Αμπέλου του Ομή­ρου». Οι κάτοικοι της Χίου με περηφάνεια πρόσφεραν το κρασί τους με την υπόμνηση ότι αυτό ήταν το κρασί που ο Όμηρος είχε ονομάσει «αφρίζοντα αίθοπα οίνον».

Εξάλλου κι ο Αριστοφάνης στις «Εκκλησιάζουσες» προέτρεπε να πιούν το Χιώτικο κρασί, ενώ ο Αθήναιος στους «Δειπνοσοφιστές» το αναφέρει ως «χαριέστατον».

Μεταξύ του όρους «Πελινναίον» και της «Μελαίνης άκρης» ορίζει με ακρίβεια την Αριουσία Χώρα ο γεωγράφος Στράβων, ως περιοχή «οίνον άριστον φέρουσα των ελληνικών»… Στην ΒΔ Χίο, όπου δεσπόζει το όρος της Αμανής, η περιοχή αυτή υπήρξε οινοφόρος και κατά τους νεότερους χρόνους, με παραγωγή εξαίρετης ποιότητας κρασιού, ιδιαίτερα της περιοχής των Κουρουνίων.

Οι Ρωμαίοι, μαζί με τα φώτα του ελληνικού πολιτισμού, «μετέλαβον» και του Αριούσιου οίνου και Λατίνοι ποιητές όπως ο Οράτιος και ο Βεργίλιος τον εξυμνούν στα έργα τους.

Η φήμη του εξακολουθεί και στο Βυζάντιο όταν, κατά τον Προφυρογέννητο, το χιώτικο κρασί προσφέρεται στο αυτοκρατορικό τραπέζι ως «κράτιστος» και κατά τον Μιχαήλ Ψελλό «… θρέφει την φύση του σώματος…».

Ευρεία υπήρξε η χρήση του στην Ιατρική. Ο περίφημος γιατρός Γαληνός από την Πέργαμο χρησιμοποιούσε το χιώτικο κρασί στην παρασκευή διαφόρων φαρμάκων και αντιδότων.